تا چند سال پیش صفحات تقویم را که ورق میزدی، میان انبوه مناسبت های درج شده در تقویم ملی، یکی از صفحات شهریورماه جلب توجه میکرد:
21 شهریور، روز ملی سینما!
اینکه در 21 روز از آخرین ماه تابستان چه اتفاق مهمی در سینمای ملی ما افتاده است که به تیمّن آن این روز را روز ملی سینما نام نهاده اند را کسی نمی داند!
ولی وجود این مناسبت در تقویم بهانه ای بود برای پرداختن به مقوله فرهنگ در هنر هفتم، این زنده ترین زبان دنیا و شاید مهمترین دست ساز فرهنگی-هنری بشر در قرن اخیر.
سینما یکی از مظاهر تمدنی دنیای مدرن است که اگر در راه آرمان ها و ارزش های اسلامی به کار گرفته شود و بتواند ماهیت و حقیقت انقلاب اسلامی را برای جهانیان بر روی پرده نقره ای به تصویر کشد، مصداق هنر متعالی و عمل صالح است. همانگونه که حضرت امام راحل(ره) در روز بازگشت به ایران و در سخنرانی خود در بهشت زهرا(س) –که صاحب نظران از آن به عنوان چکیده اهداف انقلاب یاد می کنند-به صراحت فرمودند ما با سینما مخالف نیستیم بلکه ما با فساد و فحشا مخالفیم.
اساسا پرداختن به اینکه سینمای ملی ما تا چه اندازه به این ملت تعلق دارد و نیز میزان تعلق خاطر این ملت به این سینما چقدر است و همچنین سینمای جمهوری اسلامی پس از 35 سال از پیروزی انقلاب اسلامی تا چه حد در راستای دغدغه ها و آرمان های مردم و نظام اسلامی قدم برداشته و چقدر از سینمای مبتذل قبل از انقلاب موسوم به فیلم فارسی فاصله گرفته است ضروری به نظر میرسد.
با بررسی وضعیت فعلی سینما در می یابیم که شکاف عمیقی بین جمعیتی از سینماگران که عنوان روشنفکر را هم برای خود برگزیده اند و مردم جامعه به وجود آمده است و با ادامه رویه موجود بر سینما و سیاست های فرهنگی حاکم بر آن روز به روز بر آن افزوده می شود.
بیگانگی سینمای با مردم و شرایط زندگی روزمره آنان و بی اطلاعی و یا بی توجهی به مسائل و مشکلات آنان سبب بروز مشکلاتی از جمله خالی شدن سالن سینماها و به تبع آن غیر اقتصادی بودن چرخه تولید فیلم در کشور شده است که بدین سبب، متاسفانه بخش اعظم هزینه تولید فیلم ها-که اغلب کوچکترین قرابتی با فرهنگ مردم ندارند- را بودجه دولتی تامین میکند.
اوج این بیگانگی هرساله در جشنواره فیلم فجر انقلاب اسلامی!! نمایان میشود. تقدیر از بازیگران و عوامل فاسد سینمای عصر طاغوت و اسطوره سازی از شخصیت های مساله دار سینمای به اصطلاح روشنفکری، تهدید،تحریم و تخریب سینمای انقلاب ، همه و همه در جشنواره فجر انقلاب اسلامی که باید به نوعی ویترین سینمای انقلاب باشد و زبان گویای هنر انقلابی در عرصه جهانی باشد به خوبی شکاف عمیق بین جماعت سینماگر و مردم را نشان میدهد.
بیراهه نیست اگر با بررسی دقیق و همه جانبه معیارهای حاکم بر سینمای جهان، از قهر مردم با سینما در ایران سخن برانیم. شاید به همین دلیل بود که شورای فرهنگ عمومی از سال 91 "روز ملی سینما " را از مناسبت های تقویم ملی کشور حذف کرد!
با این حال با تولید و اکران فیلم های از قبیل "چ"، "قلاده های طلا"، سه گانه "اخراجیها" و سایر فیلم های از این دست که با فتح گیشه و کشاندن دوباره مردم به سالن سینما بارقه هایی از امید در دل فعالان انقلابی این حوزه به وجود آمده است که امید می رود با عزم جزم و پشتکار و روحیه انقلابی سینمای ملی ما را به سینمایی در تراز انقلاب اسلامی تبدیل کنند.
به عقیده نگارنده، پرداختن به مقولات و مفاهیمی همچون "هنر برای هنر"، "هنر مستقل"، "هنر منهای حاکمیت" و امثال اینها و نیز نفی تقسیم بندی هنرمندان به ارزشی و غیر ارزشی توسط رئیس جمهور و همچنین سیاست های فرهنگی اعجاب آور وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی! در حوزه سینما، از جمله موضوعاتی است که برای منحرف کردن ذهن جامعه از میزان وادادگی و انفعال سینماگران و استحاله آنان و نفی تهاجم همه جانبه فرهنگی دشمن-که یکی از مهمترین خاکریزهای آن سینماست-و نیز تغافل و خواب آلودگی دردناک مسئولین فرهنگی در حوزه جنگ نرم است.
در پایان امید آن می رود ، در سالی که رهبر فرزانه انقلاب آن را "اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی" نامگذاری نموده اند، شاهد تحولات مثبت در حوزه سینما به عنوان یکی از مهمترین مصادیق فرهنگ-به عنوان هوایی که در آن نفس می کشیم-و حرکت این حوزه در جهت اهداف والای انقلاب اسلامی، با عزم ملی و مدیریت جهادی باشیم. در این حوزه گفتنی ها بسیار است که به همین مقدار بسنده میکنیم.
