به وظیفه خود عمل کنیم...

وقتی مکه در سال هشتم هجری به دست مسلمین فتح شد،

 رسول اکرم صلی الله علیه و آله دستور عفو همگانی صادر کردند.

 اما فرمودند عبدالله(برادر رضاعی عثمان) را هرجا گیر آوردید بکشید حتی اگر خود را به پرده ی کعبه چسبانده باشد.

این شخص ابتدا مسلمان بود ولی بعد مرتد شد و به مکه فرار کرد و شروع کرد به خدا و پیامبرش دروغ بستن.

وقتی عبدالله دستور قتلش را شنید به برادرش عثمان پناه برد و از او خواست که نزد رسول خدا واسطه شود تا او را نکشند.

عثمان برادر را برداشت و نزد پیامبر آورد و از رسول اکرم طلب بخشش و گذشت برای برادر مرتد خود کرد.

رسول اکرم صلی الله علیه وآله مدتی طولانی سکوت کردند و سپس سربلند کرده و رضایت دادند.

با اینجای ماجرا کار دارم:

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله رو به اصحاب کردند و فرمودند:

می دانید چرا مدتی طولانی سکوت کردم؟

منتظر بودم یکی از شما بلند شود و سر از تن عبدالله جدا کند.

(صفحه 192و193،کتاب سقیفه،علامه عسکری)

آری امام جامعه همیشه حرف خود را صریح نمی زند، یا مصلحتی را می بیند یا مقامش اقتضای سخن گفتن نمی کند، این تویی که با بصیرتت باید تشخیص به موقع و صحیح داده و عمل کنی و الا بعد از آنکه همه چیز روشن شد هنری نکردی!

مریض عشق...

خــدا کنــد کہ کسے حالتش چـو ما نشــود

ز دام خــال سیــاهش کسے رهــا نشــود

خــدا کنــد کہ نیفتــد کسے ز چشــم نگار

بہ نـزد یــار چـو ما پست و بے بهــا نشــود

جــواب نالــہ ے مــا را نمے دهــد “دلبــر”

خــدا کنــد کہ کسے تحبــس الــدعا نشــود

شنیـده ام کہ از این حــرف، یــار خستــہ شده

خــدا کنــد کہ بہ اخــراج مــا رضــا نشــود

مــریض عشقــم و من را طبیب لازم نیست

خــدا کنــد کہ مــریضے مــن دوا نشــود

تاملاتی در باب فرهنگ...(1)

تهاجم فرهنگی علیه ملت ما ، مشخصا از دوران رضاخان شروع شده است. البته قبل از او مقدمات تهاجم فراهم شده بود. قبل از آن کارهای فراوانی کرده بودند و روشنفکران وابسته را در داخل کشور ما کاشته بودند. تهاجم فرهنگی به ارزش های پویای ملت ها ، به خصوص در 200 سال اخیر همواره  در راس برنامه ها قرار داشته است. 
شاید بتوان ادعا کرد که  سرمایه گذاری قدرت  های بزرگ  بخصوص آمریکا در زمینه فرهنگ  و ابزار و برنامه های فرهنگی بسیار بیشتر از سرمایه گذاری نظامی آنان بوده است. 

اربعین منظومه دلدادگی است...

اربعین است...

هنگامه کمال خون ، باروری عشق و ایثار و هنگامه میثاق است و کدامین دست محبت خیز است تا دستی را که 40 روز پیش در عاشورا ، از گودال  به امید فشردن دستی همراه  برآمد ، بفشارد؟ 

کدامین سر ، سودای این سر بریده را دارد و کدامین همت ، ذوالجناح بی سوار را زین خواهد کرد و در کربلایی که امروز به وسعت جهان دامن گسترده است ، حسین را یاوری و همراهی خواهد کرد؟

از آن عاشورای سال 61 هجری تا کنون، شیعه ، این وارث بلافصل کربلا، این عاشق همیشگی حسین (ع) دمی از تکاپو نیاسوده است.

اوست که آخرین فریاد حسین (ع) را لبیک گفته و رنج  و شکنجه و تبعید و زندان و شهادت دیده و با این همه ، نستوه و استوار ، پرشکوه و جاری در طوفان حوادث و مصائب پایمردی کرده است. 

شیعه با سلاح اشک ، این بهترین و زیباترین سلاح مظلومیت،  دشمنان خویش را رسوا ساخته است. اشک صادقانه ترین و صامت ترین و در عین حال گویاترین زبان درون انسان است. اشک ترجمان اندوه عقب افتادن چهارده قرنه ی ما از قافله حسین (ع) است و چه چیز جانسوز تر از آن که حسین بخواندمان ، یار بطلبد و خیامش غارت گردد و ما نباشیم تا یاری اش کنیم؟

ولی اکنون در اربعین 1375 سال بعد لز اولین اربعین حسین، خیل عشاق، با پای جان طی طریق میکنند و مجنون وار در ره رسیدن به لیلای عالم ، بی هراس از سرزنش خار مغیلان ، دل را در طبق اخلاص نهاده و راه به سوی بیت الحرام عشق می پیمایند. 

تا با زبان دل و با الفبای اشک، پرده از این راز عاشقی برندازند که <<عشق است و همین لذت اظهار و دگر هیچ>>

و با صدایی برآمده از عمق اعتقادات و آمیخته با پاک ترین احساسات فریاد برآورند که دیگر حسین (ع) تنها نیست و میلیون ها عاشق فدایی دارد که موعد همه آنها اربعین است.

اربعین گلستان ثمردهی اشک های عاشوراست.

به راستی مقام اربعین با انبوهی از اندوه ها کمتر از عاشورا نیست  و قلم های ما را هرگز یارای آن نیست که آنگونه که باید به سوگ بنشیند. این قلم ها که هیچ سطری از تشنگی مردان خورشید را نچشیده و منظومه بلند آوارگی را همراهی نکرده و از خارستان های ناتمام و گستاخ عبور نکرده اند چگونه خواهند توانست به منزلت اربعین راه یابند؟ 

هر اربعین که می آید، واژه ها تنها می توانند سینه زنان کنار گریه های جابر بنشینند. 

هر اربعین که بباید، قلم ها با خزن آلودترین لحظه هایشان هر چقدر هم که بکوشند ، " یا حسین" های جانسوز جابر را و آن حجم فراق را درک کنند ، نمی توانند ، چه رسد به خون گریه های زینب (س) و امان از دل زینب...

قلم ها  تنها می توانند حوالی نام و یاد اربعین،  چند قطره اشک "واویلا" بریزند و دلتنگ نوشتن از تنهایی خود باشند.

جابر دل سوخته،  سرسلسله زوار اربعین است که پس از مصافحه با پیامبر خدا (ص)، همان دست ها را به تبرک به زیارت تریت حسین بن علی (ع) آورد و این خیل زائران اربعین همگی به تاسی از او پیاده به کربلا میروند.

"اربعین هم خود یک فروردین دیگر است.اولین شکوفه های عاشورایی در اربعین شکفته شد. اولین جوشش های چشمه جوشان محبت حسینی که شط همیشه جاری زیارت را در طول این قرن ها به راه انداخته است، در اربعین پدید آمد.  مغناطیس پر جاذبه حسینی،  اولین دل ها را در اربعین به خود جذب کرد"(1)

به راستی که اربعین فروردین دیگری است اشک را...سوز را و آه را. اربعین، حسینیان را بهاری است در طبیعت جان و این بهار نیز چون سایر بهاران دیگر زیباست. ..به همان زیبایی عاشورا که زینب (س) در اوج مصیبت فرمود: "ما رایت الا جمیلا"

آری...اربعین منظومه دلدادگی است...

پانوشت:

1-مقام معظم رهبری 89/11/5

رسم کتاب خوانی...

بی شک کتاب  بزرگترین دستاورد فرهنگی بشر است و به اندازه ای قدر و منزلت یافته است که خداوند، معجزه جاویدان خود، قرآن کریم را در قالب کتاب نازل فرموده است. کتاب و کتابخوانی یکی از مهمترین مولفه های فرهنگی جامعه محسوب می شود و سرانه کتابخوانی بالا در کنار چاپ و انتشار کتاب با شمارگان بالا ، یکی از شاخصه های جوامع فرهنگی پیشرو و پیشرفته است.

تاکیدات مکرر دین مبین اسلام نسبت به علم آموزی و کتابخوانی آن هم در فضای فکری وقت که اعراب در دوران جاهلیت به سر می بردند بیانگر اهتمام  و اهمیت این امر است. به گونه ای که با همت و عزم الهی پیامبر اعظم(ص) و ائمه معصومین و تلاش های مسلمین تمدن اسلامی عظیمی برپا گردید که طلایه دار علم و فرهنگ و تمدن در جهان بود.

اما ورود استعمار به سرزمین های اسلامی و با توطئه آنان، مردم سرگرم مسائل مادی و دنیوی و درگیر تمایلات شهوانی شدند و آن تمدن عظیم رو به انحطاط گذاشت .

جامعه امروز ما به شدت نیازمند فراگیر شدن مجدد فرهنگ کتابخوانی است. ناخدای با خدای کشتی انقلاب، مقام معظم رهبری(مد ظله العالی) همواره بر این امر مهم تاکید داشته اند و با رصد دقیق مشکلات و کاستی ها، راهبردها را نیز تعیین می نمایند. ایشان می فرمایند:

 "با تلخی‌ باید اعتراف‌ کنیم‌ که‌ رواج‌ کتاب‌ و روحیه‌ی‌ کتابخوانی‌ در میان‌ ملت‌ عزیز ما که‌ خود یکی‌ از مشعل داران‌ فرهنگ‌ و کتاب‌ و معرفت‌ در طول‌ تاریخ‌ پس‌ از ظهور اسلام‌ بوده‌ است‌، بسی‌ کمتر از آن چیزی‌ است‌ که‌ از چنین‌ ملتی‌ انتظار می‌رود".ایشان  کتابخوانی را  در دنیای امروز، نه تنها یک وظیفه ملی که یک واجب دینی می دانند و جوانان و نوجوانان باید بیشتر از همه احساس وظیفه کنند.

سلمان را دریابیم...

یه یهانه سالروز وفات مدافع راستین امیرالمومنین

اصلاً آدم بدبین و ناامیدی نیستم، و نمی خواهم باشم ولی مدتی است موضوعی خواب از چشمان من ربوده است.مدت زمانی است که جراید و روزنامه ها، بلافصل خبر از ترجمه دیوان اشعار حافظ و یا سایر شعرای بلاد پارس به زبان های دیگر، برای مردمان آنور آب میدهند  و خوشحال و مسرور بر طبل گسترش تعاملات فرهنگی میکوبند.

می بینید! مشاهده می کنید که با چه وقاحتی،مسرورانه عمق فاجعه را بیان می کنند!

چی، چرا وقاحت، چرا فاجعه؟ اتفاقاً خبر خوبی است! مثل اینکه متوجه نشدید! این بدترین خبر ممکن است که یک روزنامه می تواند به خوانندگان خود بدهد. هنوز هم منظورم را نفهمیدید؟ ای بابا! باشد خودم توضیح می دهم.

اولش که همسایه عزیز!! آن وری (منظورمان عربستانی هاست) ابن سینا را صاحب شدند. گفتیم: همسایه عزیز آخر برای چه، به چه مدرکی؟ جواب دادند برای اینکه صدایش می کردند ابو علی پس حتماً عرب است و ما هم که در بین عرب ها از همه عرب تر هستیم پس مال ماست.

چیزی نگذشته بود که همسایه عزیز یک کم آن ورتری (منظورمان قطر ی هاست) دست گذاشت روی بیرونی. گفتیم: آخر بند انگشتی! تو دیگر چه می گویی؟ از همان پایین داد زد: هذا ابوریحان، پس هو عرب

 خواستیم چیزی بگوییم که خبر آوردند: ازبک ها مدعی دانیال نبی شده اند برگشتیم طرف ازبک ها و بادی به گلو انداختیم و گفتیم: یعنی چه؟شما دیگر سر و کله تان از کجا پیدا شد؟

اما طفلکی ها  یک قیافه مظلوم به خودشان گرفتند  و یک صدای بغض آلود گفتند: پس ما چی؟ فقط بلدید دل عرب ها را به دست آورید پس این هم مال ما

داشتیم به حرف های این همسایه عزیز فکر می کردیم که دیدیم یکی به لهجه شیرین فارسی صدایمان می زند. برگشتیم دیدیم بله، دوستان عزیز تاجیک هستند. کتابی در دستشان هست. به کتاب و به خودشان اشاره می کنند یعنی صاحب این کتاب مال ماست. دقت کردیم دیدیم دیوان رودکی است. گفتیم: این یکی را دیگر کوتاه نمی آییم.

 اخم کردند و گفتند: ناراحت همی شویم.

گفتیم: آخر به چه دلیل؟ گفتند: مگر نشنیدی وی همی گوید: بوی جوی مولیان اید همی گفتیم: خب؟ گفتند: خب این جوی که او گوید در شهر ماست.

اما غم انگیزتر از همه داستان مولوی است. افغان ها میگویند چون یک زمانی بچه محل ما بوده پس مال ماست. ترک ها میگویند قبرش اینجاست پس مولوی اهل ترکیه است. جالب اینجاست که هندی ها هم  مدعی اند این وسط.

از آن طرف آذربایجانی ها هم نظامی گنجوی را هم وطن خویش میدانند.

خلاصه اکنون با ترجمه اشعار حافظ به سایر زبان ها ، هیچ بعید نیست که آنان نیز از لطافت اشعار این شاعر شیرازی به وجد آیند و به او تابعیت بدهند. رفاقت گوته با حافظ هم که حسابی بهانه دستشان داده است! القصه از همین حالا  باید حافظ را هم جزء خیل فرار مغزها به حساب آورد.

وقتی به دور و برمان نگاه می کنیم می بینیم دیگر کسی برایمان نمانده جز یک سلمان فارسی. بماند که از بدشانسی ما مزار سلمان فارسی هم در مدائن عراق است. فعلا که عراقی ها سرشان به غوغای داعش گرم است اما شاید روزی به فکر بزرگداشت سلمان بیفتند.

اما پس از این مقدمه طنزگونه ووجدای از این بحثها، سلمان فارسی بزرگترین و تابنده ترین سند هویت ایرانی-اسلامی مردمان سرزمین ماست.

 اما کسی را یارای آن نیست که سلمان را در محدوده گستره های جغرافیایی و موضوعات ملی و قومی بگنجاند که سلمان فراتر از آن است که در زمین بگنجد. سلمان را باید در گستره هفت آسمان تعریف کرد، همانگونه که رسول رب العالمین(ص) او را منّا اهل البیت توصیف میکند و سلمان محمدی صدایش میزند.

ما نیز که قوم سلمانیم با تأسی از بزرگ قوم، قدم در راه ولایت نهاده ایم و برآنیم تا همچون او ، درست پا جای پای اهل بیت گذاریم و سلمان وار در ره مسلمانی، مراتب ایمان را پله پله طی کنیم تا به سرمنزل مقصود رسیم، ان شاء الله

تفکر بسیجی باطل السحر توطئه های دشمن

به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی و قطع دست استکبار جهانی و منافع آنها در ایران، توطئه‌ها و فتنه‌های شیاطین علیه ایران اسلامی آغاز و  روز به روز گسترش یافت. در چنین شرایطی که توطئه ضد انقلاب و جدایی طلبان در مناطق مختلف کشور از یک سو و جنایات منافقین از سوی دیگر و در ورای همه اینها  بحران ها و مسائل ناشی از فعالیت های لانه جاسوسی آمریکا-که چندی قبل بدست دانشجویان مسلمان پیرو خط امام فتح شده بود- بر کشور سایه افکنده بود، پیر روشن ضمیر انقلاب اسلامی با بینشی برخاسته از اعتقاد راسخ به نصرت الهی، فرمان به تشکیل بسیج مستضعفین دادند. ایشان در این فرمان ، چشم اندازی را ترسیم نمودند که مملکتی که 20 میلیون جوان دارد باید 20 میلیون ارتش داشته باشد و این آینده نگری پیر جماران را می رساند. بطوریکه هنوز یک سال از صدور فرمان امام نگذشته بود که صدام حسین با چراغ سبز مستقیم و حمایت همه جانبه همه ارکان نظام سلطه به سردمداری آمریکا با هدف براندازی نظام نوپای اسلامی، دست به حمله همه جانبه ای علیه کشورمان زد.

در چنین شرایطی بود که جوانان سلحشور با اشاره حضرت امام (ره) به صورت نیروهای داوطلب بسیجی به جبهه ها شتافتند و باعث برهم خوردن معادلات در میدان نبرد و تغییر موازنه قوا به نفع ایران و در نتیجه وقوع پیروزی های  عظیم در طول 8 سال دفاع مقدس گردیدند.

بر خلاف تصور عده ای، بسیج در تاریخ انقلاب اسلامی نه به عنوان یک نهاد نظامی صرف، بلکه به عنوان یک مکتب فرهنگی و ارزش و کلمه طیبه ای که در بین همه شئون و همه اقشار ملت ما ریشه دوانیده است مطرح است.

رهبر معظم انقلاب اسلامی(مد ظله العالی) در مورد  مفهوم بسیج می فرمایند:« اگر بخواهیم بسیج را در یک تعریف کوتاه معرفی کنیم باید بگوییم: بسیج عبارت است از مجموعه‌ای  که در آن پاکترین انسان ‌ها، فداکارترین و آماده به کارترین جوانان کشور، در راه اهداف عالی این ملت و برای کمال رساندن و به خوشبختی رساندن این کشور جمع شده‌اند . بسیج عبارت است از تشکیلاتی که در آن افراد متفرق و تنها، به یک مجموعه عظیم و منسجم، به یک مجموعه آگاه، متعهد، بصیر و بینا به مسائل کشور و به نیاز ملت، تبدیل می‌شوند. مجموعه‌ای که دشمن را بیمناک و دوستان را امیدوار و خاطر جمع می‌کند؛ در حقیقت همه انسان‌های مؤمن، آگاه، بصیر، عاشق ، متعهد و علاقه‌مند و آگاه به کار، در هر میدانی از میدان‌ ها هستند که برای ملت مفید است، جزء بسیج اند؛ لذا بسیج یک نام مقدس است» که تجلی این صفات را می توانیم در همه اقشار بسیج از دانشجو و طلبه تا کارگر و بازاری مشاهده کنیم.

و همین بصیرت و آگاهی و تعهد است که در مواقع حساس به یاری نظام اسلامی آمده است. از 18 تیر 78 تا فتنه 88 و سایر مقاطع حساس انقلاب به سلامت و با سربلندی عبور کرده و به اینجا رسیده است. در همه بحران ها و مواقعی که انقلاب آماج حملات دشمنان نشانه دار خارجی و منافقین خیانتکار داخلی  قرار داشته است، با تکیه بر نیروی بسیج و بسیجیان بوده است که کشتی انقلاب از این دریای متلاطم عبور کرده و به ساحل آرامش رسیده است.

همین حضور به موقع  و با بصیرت در صحنه است که باطل السحر افکار و اعمال شیاطین شده است و علت اصلی همه کینه توزی ها و دشمنی ها با بسیج از ابتدا تا کنون نیز به همین دلیل است. از تخطئه و تخریب با برچسب هایی همچون چماقدار، افراطی، متحجر و تندرو و... تا حمله به ناحیه بسیج در جریان فتنه 88 و اقداماتی همچون اسیدپاشی ها در این اواخر که به منظور تخریب وجهه بسیجیان صورت گرفت، همه و همه به سبب ایجاد جدایی بین بسیج و احاد مردم انجام گرفت ولی به لطف الهی همه این توطئه ها محکوم به شکست هستند زیرا تفکر بسیجی در عمق جان و دل این مردم جای گرفته است.

در شرایط فعلی که کشور دست به گریبان مشکلات اقتصادی است، این تفکر بسیج است که چاره کار و راه حل عبور از مقاطع کنونی است. در سالی که رهبر فرزانه انقلاب آن را «اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی» نامگذاری کرده اند-که ناظر بر مشکلات کشور در دو حوزه فرهنگ و اقتصاد است- تفکر بسیجی در قالب عزم ملی با بسیج آحاد مردم و مدیریت جهادی در سایه سابقه مدیریت جهادی در دوران دفاع مقدس، راه برون رفت از مشکلات فعلی و راه غلبه بر دشمنان و بدخواهان است.

به این امید که نوای دلنشین تفکر بسیجی در کشور طنین انداز شود تا بنا به فرموده امام راحل(ره) «چشم طمع دشمنان و جهانخواران از آن دور گردد.» 

حسین فهمیده فلسطینی

 

همچنان که در دوران جنگ تحمیلی، شما آن قدر فداکاری کردید که به چشم خودتان نمی‌آمد؛ اما فداکاریهای شما دنیا را خیره کرد. امروز هم ملت فلسطین همین‌طورند؛ به چشم خودشان نمی‌آید، اما دنیا را خیره می‌کند. یک شهادت مثل شهادت آن نوجوان در آغوش پدرش توفانی در دلهای ملتهای دنیا برمی‌انگیزد. این‌ها بسیار ارزشمند است .۱۳۷۹/۰۷/۲۹

صحنه دلخراشی بود...آنقدر دلخراش که دنیا را تکان داد

باز هم پسری در آغوش پدر هدف تیر حرمله های زمان قرار گرفت...

باز هم پدری برای نجات جان فرزندش استغاثه کرد...

و پسر در آغوش پدر جان داد...

محمد الدوره نوجوان فلسطینی بود که تصاویر لحظه شهادتش- در حالی که  توسط سربازان صهیونیست محاصره شده و پشت پدر خویش پناه گرفته بود هدف گلوله قرار میگیرد و به شهادت می رسد- توسط رسانه ها در سراسر جهان به تصویر کشیده شد و موجی از انزجار و تنفر را در دل آزادی خواهان جهان به وجود آورد.

محمد الدوره اولین نوجوانی نبود که به دست دژخیمان رژیم کودک کش اسرائیل به شهادت رسید و آخرین آنها نیز نبود ولی شهادت مظلومانه او بود که به انتفاضه الاقصی روح تازه ای دمید و جهانیان را متوجه اوج قساوت و ددمنشی صهیونیست ها کرد.

محمد الدوره، نوجوان 13 ساله فلسطینی را به حق می توان حسین فهمیده فلسطینی نامید. محمد الدوره نیز چون حسین فهمیده که نه تنها الگوی همسالانش  که رهبر یک ملت بود، رهبر و طلایه دار کودکان شهید فلسطین است .

9 مهرماه سالگرد شهادت الدوره را روز همبستگی و همدردی با کودکان و نوجوانان فلسطینی نام نهاده اند که نمادی از دادخواهی نوجوانان ایران اسلامی از مستکبرین عالم و همدردی با کودکان مقاوم و مبارز سرزمین زیتون است.

شهادت محمد الدوره، هم سالانش را به مبارزه ای بی امان تر و آگاهانه تر با اشغالگران متجاوز و زورگو تشویق کرد و صدها و هزاران محمد الدوره را به میدان مبارزه با اشغالگران کشاند.

جنایات رژیم صهیونیستی که قدمتی به اندازه موجودیت این رژیم دارد تا امروز همچنان ادامه پیدا کرده است .جنایاتی که زن و مرد و پیر و جوان و کودک و نوجوان نمی شناسد.

آخرین نمونه جنایات این رژیم را در جنگ 51 روزه غزه شاهد بودیم و به خاک و خون کشیدن 447 کودک فلسطینی که بزرگترین جرمشان زاده شدن در سرزمین مادری شان-فلسطین- است را در مقابل چشمان بی تفاوت مستکبران عالم و سکوت سران بی غیرت و رسوای عرب دیدیم.

قربانی شدن اسماعیل ها، پریشانی هاجرگونه مادرها و صبر ایوب وار پدرها را که پیش نر از این در دوران شکوهمند دفاع مقدس دیده بودیم ، امروز در فلسطین می بینیم. بیراهه نیست اگر مدعی شویم که مقاومت امروز فلسطین الهام گرفته و ثمره مقاومت و جهاد مردمان سرزمینمان در 8 سال دفاع مقدس است.

خون شهید راه گشاست، هدر نمی رود، بر زمین نمی ماند و راه خویش را به سوی نور و روشنی باز میکند و ظلمت را میزداید. بیداری امروز وجدان های جامعه بین الملل و اعلام انزجار و تنفر از سران خونخوار اسرائیل و جنایاتشان و نیز تبدیل شدن سنگ به موشک در دست مبارزان فلسطینی و ابابیل وار فرود آمدن بر سر غاصبان صهیونیست از ثمرات خون شهدای فلسطین است

به یاری خدا این موضوع به همین جا ختم نخواهد شد و ان شاء لله نسل کنونی فلسطین به پاس مجاهدت های خویش و پیشینیان خود با خون شهدایی چون محمد الدوره و هزاران کودک شهید دیگر، همچون سیل خروشان و جوشان، اشغالگران صهیونیست را در برگرفته و این غده سرطانی را از سرزمین های اسلامی بیرون کنند که نصرت الهی نزدیک است و نسل کنونی فلسطین ، آزادی قدس را خواهند دید، ان شاء الله

 

درب خانه ستمکار را مکوب...

 

 

 

بارها تذکر دادیم که باید ایرانی بسازیم که بتواند بدون اتکا به امریکا و شوروی و انگلستان ـ این جهانخواران بین المللی ـ استقلال سیاسی، نظامی، فرهنگی و اقتصادی خویش را به دست گیرد و روی پای خود بایستد و هویت اصیل خویش را به جهان عرضه کنند. افسوس که هنوز عده‏ای از روشنفکران نمی‏توانند دست از غرب و یا شرق بکشند؛ و این دو را سر مشق کارهای خود قرار داده‏اند. امیدواریم با تحول فرهنگ حاکم اسلامی، این گروه به خود مشغول و از مردم بریده به خود آیند و اصالت خویش را دریابند و از وابستگی نجات پیدا کنند.

امام خمینی (ره) 18/4/58

هر ساله اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل که در نیویورک مقر این سازمان برگزار می شود، میزبان متن و حاشیه هایی بعضا پر رنگ از متن در عرصه سیاست خارجی کشورمان است و بنا به سیاست دولت های وقت، تمرکز و تاکید بر موضوعات مختلفی انجام میگیرد.

با روی کار آمدن دولت یازدهم در سال گذشته و تغییر رویه دیپلماسی کشور و روی کار آمدن دارو دسته نیویورکی ها در وزارت امور خارجه و نیز وعده انتخاباتی دولت برای فیصله دادن به مناقشه هسته ای از طریق مذاکره -به گونه ای که هم سانتریفیوژها بچرخند و هم چرخ کارخانه ها- که زمینه ساز سیاست تنش زدایی با دنیای غرب به ویژه آمریکا خواهد بود، سفر سال گذشته رئیس جمهور به نیویورک برای آن دسته از افرادی که راه حل تمام مشکلات اقتصادی را در ایجاد رابطه با آمریکا میدانستند از اهمیت دوچندان برخوردار بود.

از جمله حاشیه های پررنگ تر از متن، انجام اقدامات نابجایی همچون گفتگوی تلفنی روحانی و اوباما و نیز جلسه وزیران امورخارجه ایران و آمریکا که برای نخستین بار پس از انقلاب اسلامی صورت گرفت –و با تذکر جدی رهبر معظم انقلاب روبرو شد- علاقه شدید این دولت را برای تابوشکنی نشان داد.

با بی نتیجه ماندن مذاکرات هسته ای، نقض مکرر توافق ژنو و برملا شدن زیاده خواهی های غرب در مقابل انعطاف دولت یازدهم، امید می رفت که خوش باوری و نیز ساده انگاری افراطی رخنه کرده در نهاد برخی سیاسیون و دیپلمات های دولت رخت بر بندد و جای خود را به عدم اعتماد به دشمن و ایستادگی و خودباوری انقلابی بدهد ولی بنا به رویه دولت تدبیر و امید!! ، این امید نیز ناامید گردید و رسانه های زنجیره ای و حامیان دولت در استانه سفر دوم روحانی به نیویورک، شروع به زمینه سازی برای انجام ملاقات بین اوباما و روحانی در حاشیه اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل نمودند که با واکنش انقلابی مردم مسلمان، مجبور به عقب نشینی شدند.

ولی علاقه افراطی تیم دیپلماسی دولت به تابوشکنی و در نوردیدن خط قرمزها، کار روحانی را به جای ملاقات با اوباما به ملاقات با دیوید کامرون نخست وزیر دولت انگلیس کشاند و اینگونه است که رئیس جمهور انقلابی ترین  کشور دنیا از ملاقات با شیطان بزرگ به ملاقات با پدر استعمار و روباه پیر رسید

دیداری که برای نخستین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سطح سران دو کشور برگزار شد و با واکنش های زیادی در سطح کشور و در میان مردمان آزادی خواه سراسر جهان مواجه شد.

برای بر شمردن سوابق جنایت و خباثت و توطئه دولت انگلستان-که برای همه دنیا واضح و آشکار و مبرهن است- چه در دوران قبل از انقلاب اسلامی و چه پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، به طومار بلندبالایی نیاز است که این وجیزه مختصر را یارای برشمردن آن نیست.

اینکه کدام تحلیل غلط و اشتباه محاسباتی و یا کسب کدامین منفعت ملی، روحانی را به دیدار دیوید کامرون کشاند سوالی است که انتظار می رود که دولتمردان و طراحان و برنامه ربزان این ملاقات بدان پاسخ گویند ولی سخنرانی کامرون درست پس از دیدار با روحانی و توهین های مکرر و تحقیر ملت ایران و نیز تعیین تکلیف برای ملت انقلابی و دولت ایران در مجمع عمومی سازمان ملل، تحلیل ها را درباره ثمرات و نتایج این دیدار دچار سردرگمی نموده است.

اینکه چرا پس از نرمش های مکرر دولت یازدهم و انعطاف نشان دادن در مباحث مورد مناقشه و نیز تغییر لحن و ادبیات دولتمردان در مواجهه با غرب و حتی پس از گفتگوی تلفنی با رئیس جمهور آمریکا و دیدار با نخست وزبر انگلیس، اینچنین لحن و ادبیات طرف غربی گستاخانه شده است و روز به روز نیز جری تر می شود، ریشه در همان تحلیل غلط و عدم دشمن شناسی رسوخ کرده در بدنه دولت دارد که رهبری فرزانه انقلاب اسلامی بارها  خطر آن را به دولتمردان گوشزد فرموده بودند و از بی فایده بودن و عدم خوش بینی به مذاکرات سخن رانده بودند که مع الاسف با غفلت و یا تجاهل دولت مواجه شد.

انتظار می رفت که ریاست جمهور که پس از اوباما و کامرون در در مجمع عمومی سازمان ملل به سخنرانی می پرداخت به جای طرح دوباره برخی کلیات اصولی همانند سال گذشته، پاسخ این گستاخی آشکار نخست وزیر انگلیس را میداد که متاسفانه این نیز محقق نشد.

موضع گیری های وزیر امور خارجه و سخنگوی دستگاه دیپلماسی کشور در مقابل این جسارت در جای خود قابل تقدیر است ولی در عرف دیپلماسی جواب اینگونه اقدامات باید توسط شخص رئیس جمهور به عنوان همتای کامرون داده می شد.

به عقیده نگارنده، ادبیات و مواضع دکتر روحانی در یک سال اخیر بخصوص در عرصه سیاست خارجی، این توهم و خیال خام را برای طرف غربی ایجاد کرده است که در بالاترین سطح اجرایی جمهوری اسلامی ایران هم اراده ای برای پاسخگویی و جواب متقابل –همانند آنچه در مقابل منتقدین داخلی انجام میگیرد- به اینگونه توهین ها و گستاخی ها وجود ندارد و این اشتباه محاسباتی میتواند بخشی از علت توهین های اخیر نخست وزیر انگلیس باشد. 

امید است که با موضع گیری صریح و انقلابی –هر چند با تاخیر- و نپذیرفتن نماینده انگلیس در اجلاس آتی 5+1 و نیز بیرون آمدن از توهم "دوست پنداری غرب" زمینه برای تکرار این گستاخی ها از بین برود، ان شالله.

 

او رهبر من است...

متن زیر را شبکه خبری العالم در فیسبوک خود منتشر کرده  وبا استقبال فعالان فضای مجازی بخصوص فعالان جهان عرب مواجه شده است :

مابین الخامنئی وبین حکامنا الأعراب....

تفاوت میان خامنه ای و حکام عربی ما

فی دولنا العربیة،یختفی الزعیم فجأة،فتظهر الإشاعات..(مات/عزل/مرض) ؟؟!.

در دولت های عربی، بیماری حکمرانان مخفی میشود و بعداز آن شایعات زیادی مبنی بر مرگ، عزل و یا بیماری او شکل می گیرد؟

فیظهر بیان صحافی بعد ساعات،بعد أیام ربما،یقال فیه أن الزعیم (ذهب فی رحلة خاصة للخارج) !!

بعد از چند ساعت یا چند روز، رسانه ها اعلام می کنند که حاکم سفری به خارج از کشور داشته است

وإذا تکرموا أکثر فیقولوا:لقد ذهب لإجراء بعض الفحوصات الروتینیة .!

و اگر لطف بیشتری کنند میگویند که برای انجام بعضی کارهای روتین و معمولی رفته است

وإن زادوا فی تکرمهم،فیصرحوا:لقد سافر فی رحلة علاجیة،رحلة نقاهة.!

و اگر باز هم بخواهند لطف کنند صراحت بیشتری به خرج میدهند و میگویند: که او برای درمان سفر کرده است

بعد ذلک،لا یتم إخبارنا،ماهو المرض،ماهی خطورته،ماهی نتیجة العلاج،ولا نرى صورة الرئیس ولا فی أی مستشفى

و بعد از آن دیگر معلوم نیست بیماری چه بوده و نتیجه علاج آن چه شده و دیگر کسی تصویر او را در هیچ بیمارستانی نمیبیند

لأن ذلک (سر وشأن خاص)،محرم على المواطن العربی معرفته !

چرا که اینا اسراری است که بر شهروندان عرب حرام است!

لکن ذاک الزعیم،غیر العربی،قبل أن یتوجه للمستشفى منذ یوم،خرج لمراسل تلفزیون بلده،وصرح :

اما این حاکم غیر عربی، یکروز قبل از رفتن به بیمارستان، با خبرنگار رسانه ی کشورش مصاحبه میکند و میگوید:

"نعم،سوف أتوجه للمستشفى الآن لإجراء عملیة جراحیة،العملیة ستکون بسیطة إن شاء الله،

بله، من یک عمل جراحى دارم و الان عازم بیمارستان هستم.  ان‌شاءالله جاى نگرانى نیست و عمل خیلى معمولى عادّى است.

ولا داعی لأن تقلقوا،لکن ذلک لا یمنع أن ألتمس منکم الدعاء".

البتّه جاى نگرانى‌اى نیست؛ این به معناى این نیست که دعا نکنند،

بعد ذلک،إنتشرت الأخبار،خفقت القلوب إنتظارا لنتیجة عملیة القائد،یریدون شیئا ملموسا یطمئنهم علیه

بعد از آن، اخبار منتشر میشود و دل ها با شنیدن نتیجه ی عمل جراحی آرام میشود؛ اما باز هم نیاز است که چیز دیگری منتشر شود تا اطمینان بیشتری به دست آید

فإنبرى الرئیس روحانی للمهمة،وتوجه هو شخصیا للمستشفى فی (طهران)،لقائده المریض،لیسلم علیه شخصیا،ویقبله،وهو فوق سریره،ویسأله عن نتیجة الجراحة،ویطمأن علیه،لکی یطمئن الرئیس الشعب بدوره.

پس رئیس جمهور برای این کار مامور میشود و شخصا به بیمارستان میرود و بالای تخت رهبرش حاضر میشود و او را می بوسد و از نتیجه جراحی جویا می شود و اینگونه رهبر به رئیس جمهور اطمینان میدهد

فما کان من هذا الذی فوق سریره إلا ان إستقبل الرئیس بإبتسامته المعهودة،مرحبا به،شاکرا له ولزیارته،ومخاطبا إیاه ومعاتبا:"لماذا تعذب نفسک،لقد قلت لجنابکم لا داعی لتعذبوا نفسکم بالسفر من (مشهد) وتأتون إلی هنا".!!

پس رهبر از روی تختش با لبخند همیشگی از رئیس جمهور استقبال میکند و تشکر میکند و میگوید راضی نبودم که خود را به زحمت بیاندازید و از مشهد به اینجا بیایید

وکل ذلک بالصوت والصورة،وفی (المستشفى الحکومی) کما أوصى هو,نعم فی (مستشفى حکومی) وبجانب مرضى من عامة الشعب !!

و صوت و فیلم همه ی اینها پخش میشود در یک بیمارستان دولتی و بیمارستان که عموم ملت میتوانند به آن رجوع کنند

کما شدد على المسئولین بأن یعملوا على راحة المرضى فی المستشفى،وضرورة أن لا یتسبب وجوده فی إزعاج المرضى الذین معه فی المستشفى !!.

و در همه ی این حالات، تاکید میشود که نباید بیماران دیگر در آن بیمارستان به خاطر حضور او، اذیت شوند.

لقد نجحت العملیة،فحمدا لله على سلامتک،ودمت ذخرا،وفخرا لنا وللأمة الإسلامیة،وللمستضعفین فی العالم. عمل موفقیت آمیز بود. سپاس خدای را برای سلامتی شما...ذخیره و افتخاری برای ما و امت اسلامی و برای همه مستضعفین جهان هستی

 هل رأیتم الفرق؟ نعم،هذا قائدی،نعم هذا فقیهی. إنه الإمام المسدد القائد المرشد..

حالا فرق را دیدید؟ بله او رهبر من است، او فقیه من است. او امام برجسته و فرمانده ی راهنماست

او لنقل بصراحة: إنه المواطن الإیرانی (علی الحسینی الخامنئی)...

یا به عبارت روشن: او یک شهروند ایرانی است... سیدعلی حسینی خامنه ای