اربعین است...
هنگامه کمال خون ، باروری عشق و ایثار و هنگامه میثاق است و کدامین دست محبت خیز است تا دستی را که 40 روز پیش در عاشورا ، از گودال به امید فشردن دستی همراه برآمد ، بفشارد؟
کدامین سر ، سودای این سر بریده را دارد و کدامین همت ، ذوالجناح بی سوار را زین خواهد کرد و در کربلایی که امروز به وسعت جهان دامن گسترده است ، حسین را یاوری و همراهی خواهد کرد؟
از آن عاشورای سال 61 هجری تا کنون، شیعه ، این وارث بلافصل کربلا، این عاشق همیشگی حسین (ع) دمی از تکاپو نیاسوده است.
اوست که آخرین فریاد حسین (ع) را لبیک گفته و رنج و شکنجه و تبعید و زندان و شهادت دیده و با این همه ، نستوه و استوار ، پرشکوه و جاری در طوفان حوادث و مصائب پایمردی کرده است.
شیعه با سلاح اشک ، این بهترین و زیباترین سلاح مظلومیت، دشمنان خویش را رسوا ساخته است. اشک صادقانه ترین و صامت ترین و در عین حال گویاترین زبان درون انسان است. اشک ترجمان اندوه عقب افتادن چهارده قرنه ی ما از قافله حسین (ع) است و چه چیز جانسوز تر از آن که حسین بخواندمان ، یار بطلبد و خیامش غارت گردد و ما نباشیم تا یاری اش کنیم؟
ولی اکنون در اربعین 1375 سال بعد لز اولین اربعین حسین، خیل عشاق، با پای جان طی طریق میکنند و مجنون وار در ره رسیدن به لیلای عالم ، بی هراس از سرزنش خار مغیلان ، دل را در طبق اخلاص نهاده و راه به سوی بیت الحرام عشق می پیمایند.
تا با زبان دل و با الفبای اشک، پرده از این راز عاشقی برندازند که <<عشق است و همین لذت اظهار و دگر هیچ>>
و با صدایی برآمده از عمق اعتقادات و آمیخته با پاک ترین احساسات فریاد برآورند که دیگر حسین (ع) تنها نیست و میلیون ها عاشق فدایی دارد که موعد همه آنها اربعین است.
اربعین گلستان ثمردهی اشک های عاشوراست.
به راستی مقام اربعین با انبوهی از اندوه ها کمتر از عاشورا نیست و قلم های ما را هرگز یارای آن نیست که آنگونه که باید به سوگ بنشیند. این قلم ها که هیچ سطری از تشنگی مردان خورشید را نچشیده و منظومه بلند آوارگی را همراهی نکرده و از خارستان های ناتمام و گستاخ عبور نکرده اند چگونه خواهند توانست به منزلت اربعین راه یابند؟
هر اربعین که می آید، واژه ها تنها می توانند سینه زنان کنار گریه های جابر بنشینند.
هر اربعین که بباید، قلم ها با خزن آلودترین لحظه هایشان هر چقدر هم که بکوشند ، " یا حسین" های جانسوز جابر را و آن حجم فراق را درک کنند ، نمی توانند ، چه رسد به خون گریه های زینب (س) و امان از دل زینب...
قلم ها تنها می توانند حوالی نام و یاد اربعین، چند قطره اشک "واویلا" بریزند و دلتنگ نوشتن از تنهایی خود باشند.
جابر دل سوخته، سرسلسله زوار اربعین است که پس از مصافحه با پیامبر خدا (ص)، همان دست ها را به تبرک به زیارت تریت حسین بن علی (ع) آورد و این خیل زائران اربعین همگی به تاسی از او پیاده به کربلا میروند.
"اربعین هم خود یک فروردین دیگر است.اولین شکوفه های عاشورایی در اربعین شکفته شد. اولین جوشش های چشمه جوشان محبت حسینی که شط همیشه جاری زیارت را در طول این قرن ها به راه انداخته است، در اربعین پدید آمد. مغناطیس پر جاذبه حسینی، اولین دل ها را در اربعین به خود جذب کرد"(1)
به راستی که اربعین فروردین دیگری است اشک را...سوز را و آه را. اربعین، حسینیان را بهاری است در طبیعت جان و این بهار نیز چون سایر بهاران دیگر زیباست. ..به همان زیبایی عاشورا که زینب (س) در اوج مصیبت فرمود: "ما رایت الا جمیلا"
آری...اربعین منظومه دلدادگی است...
پانوشت:
1-مقام معظم رهبری 89/11/5
