مریض عشق...

خــدا کنــد کہ کسے حالتش چـو ما نشــود

ز دام خــال سیــاهش کسے رهــا نشــود

خــدا کنــد کہ نیفتــد کسے ز چشــم نگار

بہ نـزد یــار چـو ما پست و بے بهــا نشــود

جــواب نالــہ ے مــا را نمے دهــد “دلبــر”

خــدا کنــد کہ کسے تحبــس الــدعا نشــود

شنیـده ام کہ از این حــرف، یــار خستــہ شده

خــدا کنــد کہ بہ اخــراج مــا رضــا نشــود

مــریض عشقــم و من را طبیب لازم نیست

خــدا کنــد کہ مــریضے مــن دوا نشــود

آخرین فرصت برای تنفس باقیست...

در اوج بی نفسی هایی که بی قرار می شوم...
مسیر توست که تنها راه نَفَس می گشاید...
آخرین فرصت برای تنفس باقیست...
دستِ دلِ گرفته ام را بگیر و با خودت ببر...
ببر به آسمانِ هوایی که هرگز نگیرد...
ببر به اجابت انبوه دعا... 

عاقبت حضرت معصومه(س) به مشهد نرسید...

و به همراه همان ابر که باران آورد

مهربانی خدا در زد و مهمان آورد

باد یک نامه ی بی واژه به کنعان آورد

بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد

به سر شعر هوای غزلی زیبا زد

دختر حضرت موسی به دل دریا زد

چادرش دست نوازش به سر دشت کشید

دشت هم از نفس چادر او گل می‌چید

چه بگویم که بیابان به بیابان چه کشید

من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید

باور این سفر از درک من و ما دور است

شاعرانه غزلی راهی «بیت النور» است

آمد اینگونه ولی هر چه که آمد نرسید

عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید

که اویس قرنی هم به محمد(ص) نرسید

عاقبت حضرت معصومه(س) به مشهد نرسید

ماند تا آینهء مادر دنیا باشد

حرم او حرم حضرت زهرا(س) باشد

صبح شب می‌شد و شب نیز سحر هفده روز

چشم او چشمه‌ای از خون جگر هفده روز

بین سجاده ، ولی چشم به در هفده روز

چشم در راه برادر شد اگر هفده روز

روز و شب پلک ترش روضه مرتب می خواند

شک ندارم که فقط روضه ی زینب می‌خواند

 سید حمیدرضا برقعی