منم و عشق امیرم...

ساقی از خمّ ولایم بچشان باده

که امشب به تولای علی مست شوم...

بی خبر از هست شوم، عاشق یکدست شوم...

سر بکشم، پر بکشم...

 حلقه ی اقبال زنم، از قفس خاکی تن بال زنم...

 لب به سخن باز کنم، خوانم و پرواز کنم، گویم و اعجاز کنم، بر دو جهان ناز کنم...

 مدح علی بر همه آغاز کنم...

 هان منم و عشق امیرم، به همین عشق اسیرم...

که کشد سوی غدیرم، روم و دامن دلدار بگیرم...

 نگهی افکند آنگونه که صد بار شوم زنده و صد بار بمیرم...

 چه غدیری، چه امیری، چه بشیری، چه مه و مهر منیری...

 چه قیامی، چه پیامی، چه امامی، چه مقامی...

همه جا بحر عنایت، همه جا نور امامت، شده از خالق معبود روایت، که بود عید ولایت...

 ملک و حور و پری، ارض و سما، کوه و چمن، دشت و دمن، ریگ و حجر، نخل و شجر، جنّ و بشر...

یکسره کوشند مگر تا شنوند...

از دو لب ختم رُسل، فخر سُبل، هادی کل، مدح علی شیر خدا را...